BİR KÖY VAR UZAKTA

Köyümden bahsedeyim bugün, çocuklardan..

Eylül 1'den bu yana, 5 haftadır gidip geliyorum. Öğrencilerle de 2 haftalık bir tanışıklığımız var. Yaşımın onlara çok uzak olmaması sebebiyle kaynaştık hemen. Öğretmen arkadaşlarımla da öyle.. Hani hep diyordum ya en az eski okulum kadar iyi olsun herşey diye.. Gerçekten çok memnunum.

İlk atandığım yıl kısa bir süre küçük bir ilçede çalışmıştım. O zaman ki öğrencilere üzülürken, bunlar onlardan bile kötü durumda her bakımdan..

Fakirlik öyle zor ki.. Birbirine yakın 3 köy var.. Çocukların dünyası sadece 3 köyden ibaret.. Yakın olmasına rağmen şehre 6 ayda bir, belki senede bir gidiyorlarmış.

Okulun bilgisayar odası yok maalesef ve çocuklar için internete girmek ütopik bir durum. Köyde internete girebileceğiniz bir yer var mı diye sorduğum bir sınıfta "Gamzelerde var öğretmenim" diye cevap aldım. Düşünün Gamze'nin çocuklar arasındaki fiyakasını.

Malzeme istediğim bir sınıfta, alamayacak durumda olan öğrenci parmak kaldırdı. Dedi ki; "Öğretmenim bizim köyde para sorunu var?" Nasıl yani dedim. "Babalarımız çalışıyor çalışıyor, paralarını alamıyor" dedi. Diyecek birşey bulamadım tabii ki.. Sen de baban parasını aldığında alırsın falan diye kapattım konuyu.

Yazmaya başlayınca unuttuğum pek çok şey oluyor akşama kadar. Her seferinde üzülüyorum.. Mesela en çok üzüldüğüm şeylerden biri minicik ellerinin çatlak ve yara oluşu.. Çünkü sürekli tarladalar.. Belki bizim yapamayacağımız işleri yapıyorlar hergün.. Sonra ne oluyor, unutup gidiyorum.. Başa gelmeyince, çok da anlaşılmıyor onların ne çektiği, hissettiği.. Daha da fecisi bu çocukların durumunun, ülkemizdeki pek çok çocuktan daha iyi olduğunu bilmek.. Bizimkilerinin tek sorunu parasızlık.. Terör yok, köyün şartları diğerleriyle kıyaslandığında kötü değil..

Öyle işte.. Bir onların çocukluğuna bakıyorum, bir kendi çocukluğuma.. Onların yaşında benim tek derdim, barbi bebeğimin kolunun kopması falandı galiba.. Şükrediyorum sahip olduğum herşey için..