Kötü bir şey yaşadığımda, birilerine kızdığımda, tartıştığımda vs. uyumak iyi gelir. Uyandığımda o ilk anda ki üzüntü, sinir geçmiş olur. Yaşadığım şeyin aslında o kadar da kötü bir şey olmadığını anlarım.
Son 2 haftadır ise uyanmak içimdeki acıyla her gün yeniden yüzleşmeme neden oluyor. Herkes zaman diyor. Zaman acının hergün şekil değiştirmesini sağlıyor sadece. Bir yere gitmiş, gelecekmiş gibi hissetmek, aslında öyle olmadığıyla günde bilmem kaç sefer karşı karşıya kalmak sadece yaşayanların anlayabileceği hisler.
"Annene babana sen destek olacaksın." cümlesini duymaktan nefret ediyorum. Zaten herkes birbirine karşı iyiymiş numarası yapıyor ve gündüzler geçiyor bir şekilde de, geceler zor...